mesafe

-
sessizliğin sesini dinlemeye ihtiyacım var şu günlerde. bir virüs salgınına tutuldu bütün dünya. a'dan z'ye zenginden fakire büyükten küçüğe evdeyiz. en zoruna maruz kaldık uzun zamandır hiç tecrübe etmediğimiz. eskiden elektrik ya da teknoloji yokken insanlar iç içeydi zaten ama geçmiş 10 15 senedir her şey çok hızlı gelişti. bir anda kaybettik kendimizi iletişimimizi ailemizi. en başta gelişen teknolojiye tanık olan gençlerdi onlar uzaklaştı toplumdan. o zamanlar alileler tepkiliydi. vakit kaybı, sahte hayatlardı. kendimizi kandırıyorduk onlara göre. sonra teknolojiyle onlar tanıştı. sosyal medya keşfedildi. aile akraba ortamı vardı orada da. oyunlar vardı çeşit çeşit çocukluğunu yaşamamış insanlar için harika sınırsız bir ortamdı. keşfettiler. yavaş yavaş internetin kolaylığını geniş yelpazesine tanık oldular ona kapıldılar. en tehlikelisi oldu. ebeveynler yol göstericiler muhabbet açıcılar ortadan kayboldu. telefonlarının başına gömüldüler, tv karşısından bilgisayar başından kalkmaz oldular. değerlere sahip çıkma görevini bir anda biz üstlenmiş olduk.

08.04.2020

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

itiraflarım - tolstoy

-
"yazarken sadece kendime göre var olan tek gerçeği öğütledim: kendimiz aynı zamanda ailemiz için en iyi olan neyse onun için yaşamalıyız. ben de böyle yaşadım. fakat beş yıl önce bana tuhaf şeyler olmaya başladı. ne yapacağımı, nasıl yaşayacağımı bilmeyecek bir noktaya geldiğimde önce hayretler içinde kaldım. aklımın mevcudiyetini kaybeder gibi oldum ve depresyona girdim. bu da geçti; kaldığım yerden yaşamaya devam ettim. sonra, sıkıntılar aynı şekilde hatta daha sık kendini tekrarlamaya başladı. ne zaman başım sıkışsa şu sorularla baş başa kalıyordum: "neden? bundan sonra ne olacak?" önce bunların önemsiz ve anlamsız sorular olduğunu düşündüm. bu sorularının cevaplarının zaten bilindiğini, eğer cevaba ulaşmak istiyorsam bunun benim için çok da zor olmayacağını, sadece şu an bu konuyla uğraşmak istemediğimi, fakat sorumluluğu üzerime alırsam bir cevaba ulaşabileceğimi düşündüm. sorular daha fazla, daha sık önüme çıkmaya, cevaplandırılma istekleri de gittikçe acil olmaya
Devamı

ben burdayım

-
     ben buradayım demenin farklı yollarını denerken buldum kendimi, yalnızım ama buradayım. siz benden uzaktasınız. benden daha iyi olduğunuzu düşünüyorum neden bilmiyorum. ben, ben tek başınayım. salondayım. belki bi kahve yaparım gün batımını izlerim. neyse ki gün batımı var. biraz da duygusalım. pizza ısmarlıcaktım kendime onu da yapamadım. aç, sinirli ve üzgün döndüm eve. evde bekleyenim de olmayınca buna da üzüldüm biraz. olmamasına da alıştım belki olsa ona da üzülürdüm. üzülmeye yer arıyorum sanırım. geldiğimde ağlamaklıydım hatta. elimde olan gün batımını da kaçırmayayım bari. pizza olmadı ama bi kahve yaparım kendime. 
Devamı

zaman

-
Neyiz? Nedeniz? Bir şeylere bakıp şaşırmak için mi varız? Bakıp özenmek için mi? Bir adım atmıyorsak hayallere, elimize kalemi almıyorsak, boyamaya başlamıyorsak hayatımızı bütün renklerle, suçu başkasında aramak niye? Her şey bizim elimizdeyken bu isyan niye? Suçu başkasında aramak kolay geliyor çünkü. Neden, çünkü gerçekten istemiyoruz belki. Küçükken istediğimiz çikolata alınana kadar ağlardık. Ne değişti de İsteklerimizden bu kadar kolay vazgeçer olduk. Adım atmak için bekler olduk vakit her zaman fazlaymış yeterde artarmış gibi. Ne yapcağımızı bilmiyoruz belki de. he? Başlamak. En zoru belki de ya da bize en zor gelen yanı. Başlarsak devamı gelir, halledebiliriz. Belki. he?
Devamı